Γιώργος Βάρσος
PhD, Ομότιμος Καθηγητής - Τμήμα Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας, ΕΚΠΑ
ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ
Σπρώχνεις το παντζούρι, ανοίγεται και χύνεται το φως στιγμή και τα σώματα των πραγμάτων, επιφάνειες και γραμμές, απλώνονται μετέωρα, τυλίγουν τη στιγμή.
Θέα μόνο ξερόχορτου στο μεσημεριανό ήλιο, με το γκρι στην ξεχασμένη πέτρα και στο πρόχειρο τσιμέντο, το μουντό λεκέ στον πολυκαιρισμένο σοβά· ένα ξεραμένο δέντρο στην άκρη· τζιτζίκια τόσο από παντού που δεν ακούγονται· και μέσα στη βοή του φωτός το πέταγμα μικρού πουλιού άηχο. Το στιγμιαίο βλέμμα που περνάει από το δρόμο λίγο πιο πέρα και ίσως σε κοιτάζει αχνή χαρακιά κυματισμός φεύγει. Τίποτ’ άλλο· σχεδόν απόλυτο το τόσο τίποτα του κάθε τυχόν άλλου.
[η συνέχεια στο έντυπο]
